| Όσα δεν δημοσιεύονται στην Εφημερίδα του ΕΕΤΕ | ||
Το παρακάτω κείμενο εστάλη στην Εφημερίδα του ΕΕΤΕ στις 28/10/2008, προκειμένου να δημοσιευτεί στο φύλλο του Νοεμβρίου 2008. Παρόλη τη θετική απόφαση του Δ.Σ. που ελέγχει την ύλη της Εφημερίδας, δεν δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο, ούτε και το Δεκέμβριο του 2008.
Μου είπαν ότι λόγω του ότι δημοσίευαν ένα επόμενο κείμενό μου από τον Ιανουάριο του 2009, δεν ήταν δυνατόν να βάλουν και ένα δεύτερο του ίδιου συγγραφέα!;! Σημειωτέον ότι την ύπαρξη του δεύτερου κειμένου δεν την γνώριζαν μέχρι τις 22/12/2008 (δηλαδή τους δύο μήνες που δεν δημοσίευαν το πρώτο). Ίσως η ύπαρξη αυτού του κειμένου (του παρακάτω) έκανε το Δ.Σ. να ξεχειλώσει τη δημοσίευση του δεύτερου σε τέσσερις συνέχειες…! Θεωρώ ότι αυτό το κείμενο θα βοηθήσει στη βαθύτερη κατανόηση της κριτικής μου και στη Γ.Σ. της 31 Μαρτίου 2009, που θα ακολουθήσει σε λίγες ημέρες. * Εάν θέλετε να μάθετε για την πολιτική του ΕΕΤΕ στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, μπείτε στο site μου www.mpapadakis.com κεφάλαιο: ΚΕΙΜΕΝΑ.
Κάποιες επισημάνσεις στο κείμενο της συναδέλφου Άννας Μοσχονά-Καλαμάρα
που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα, τ. Σεπτεμβρίου 2008
Δυστυχώς, η πλειονότητα των συναδέλφων-καλλιτεχνών ανήκουν και αυτοί στην κατηγορία της πλειονότητας των ανθρώπων που δεν ασχολούνται με τη γενική θεωρία του αντικειμένου της δραστηριότητάς τους, καθοδηγούμενοι από το ψευδοαξίωμα: «Άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη.»
Δυστυχώς, και η πλειονότητα από αυτούς τους λίγους συναδέλφους-καλλιτέχνες, που ενδιαφέρονται για τη γενική θεωρία της Τέχνης, εκφράζουν το ίδιο ψευδοαξίωμα, με έναν άλλο τρόπο: Δεν αξιώνουν από τη θεωρία της Τέχνης την απαιτούμενη επιστημολογική συνέπεια, που θα την κάνει επιστημονική θεώρηση της πράξης της Τέχνης και της ιστορίας της. Θεωρούν ότι, εφόσον «άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη», μπορεί να γίνεται ανεκτό, χάριν μιας ανούσιας συναισθηματικής ρητορείας, ο εκάστοτε δημοσιολογών να μεταχειρίζεται, ακόμα και τα υποτιθέμενα ιστορικά του επιχειρήματα, όπως θέλει και όπως βολεύει τους ισχυρισμούς του. Και αυτό, γιατί δυστυχώς νομίζουνε ότι οι θεωρητικές αντιλήψεις δεν έχουν συνέπειες στην ίδια την πράξη της ζωής, γιατί: «άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη». Λάθος. Τραγικό λάθος! Παραδείγματος χάριν, εάν δεχτούμε τη γενική θεωρία για την Τέχνη και τους καλλιτέχνες της συναδέλφου Καλαμάρα (αντιπροέδρου του Δ.Σ. του ΕΕΤΕ), όπως αναπτύσσεται στο κείμενό της (εισήγηση στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, Εφημερίδα, Σεπτεμβρίου 2008, α.φ. 144), θα έχουμε πρόβλημα για το κατά πόσον μπορεί να είναι πειστική η επιχειρηματολογία του Δ.Σ. στη διεκδίκηση π.χ. του ασφαλιστικού. Εάν πούμε στην κοινωνία, τα κόμματα και τον υπουργό ότι: Δικαιούμαστε την ασφάλιση-σύνταξη με τη συνδρομή της πολιτείας, γιατί «η Τέχνη ζυμώνεται και ντύνει με τα χρώματα του ονείρου την καθημερινότητά του [ανθρώπου], ομορφαίνοντάς την» και ότι ο καλλιτέχνης «είναι μόνον αυτός, που μέσα από το έργο του θα κάνει ορατό και για τους άλλους τον ιδιαίτερο κόσμο της ψυχής του, τα οράματα της καρδιάς και του μυαλού του»,[1] είναι λογικό να μας απαντήσουν ότι: Όσον αφορά τον καλλωπισμό της καθημερινότητας πάει καλά. Φτιάχνετε αντικείμενα και ο καταναλωτής επιλέγει ποια από αυτά «ντύνουν με χρώματα την καθημερινότητά του» και τα αγοράζει. Η αξιολόγηση, που γίνεται από την αγορά, αντιστοιχεί απόλυτα και στο διακοσμητικό ρόλο που εσείς δίνεται στην Τέχνη. Το ότι το κράτος είναι ένας από τους αγοραστές, δεν αλλάζει επί της ουσίας τίποτε. Η αυτασφάλιση είναι η δίκαιη λύση για εσάς. Όσο δε αφορά το δεύτερο, το ότι ο καλλιτέχνης «είναι μόνον αυτός», που μπορεί να «κάνει ορατό για τους άλλους τον ιδιαίτερο κόσμο της ψυχής του, τα οράματα της καρδιάς και του μυαλού του» είναι πολύ καλό για τον ίδιο. Οι άλλοι, που δεν έχουν αυτό το «προνόμιο», στο βαθμό που βρίσκουν προσωπικό ενδιαφέρον σ’ αυτά τα εσώψυχα του καλλιτέχνη, απλά τα αγοράζουν. Η αυτασφάλιση, και σε αυτή την περίπτωση, είναι η δίκαιη λύση. Εφόσον δε ισχυρίζεστε ότι «η σχέση ανάμεσα στο θεατή και το έργο Τέχνης παραμένει τελικά ένας εντελώς προσωπικός και μύχιος διάλογος», καλό είναι το κράτος να μην παρεμβαίνει στους προσωπικούς διαλόγους των πολιτών. Επιδιώκοντας η αντιπρόεδρος να δώσει ιστορικό κύρος στους ισχυρισμούς της, δεν διστάζει να διαστρεβλώσει τον Ηράκλειτο, τον Αριστοτέλη, τον Ντα Βίντσι κ.λπ. Είναι σίγουρη ότι η πλειονότητα των συναδέλφων είναι συνηθισμένοι στη χωρίς νόημα συναισθηματική ρητορική, κι έτσι θα εντυπωσιαστούν από τα μεγάλα ονόματα και δεν θα αντιληφθούν την αντικοινωνική ιδεολογία που περνάει λαθραία. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός (εγώ και μόνον), προκειμένου να ξεφύγει από το κριτήριο της πραγματικής ζωής, επινοεί τη διχοτόμηση (δυισμό) του κόσμου σε δύο μέρη, σε αυτόν που το εγώ «μοιράζεται με τους άλλους στην μουντή καθημερινότητα» της κοινωνικής ζωής, και στον άλλον «στον ιδιαίτερο κόσμο της ψυχής του» που είναι και «η αληθινή ζωή του ανθρώπου»!!! Από πότε ο διαλεκτικός υλιστής (μονιστής) Ηράκλειτος έγινε οπαδός του υποκειμενικού ιδεαλισμού; Τι να πούμε! Τι να πούμε και για τον Αριστοτέλη, που στα πολλά –ευτυχώς– κείμενα που μας άφησε είναι ανηλεής πολέμιος της ιδιώτευσης και των «μαγικών» και «μύχιων» ιδιοτήτων της ως συνώνυμα της αντικοινωνικότητας, και υπέρμαχος της άποψης ότι η οντολογική ουσία του ανθρώπου είναι πολιτική, δηλαδή κοινωνική. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός είναι από τα κύρια φιλοσοφικά δόγματα της ιδιώτευσης (της κοινωνίας των ατόμων) και της ιδιοποίησης (της κοινωνίας των ιδιοκτητών, των ατομικών παραγωγών και των ατομικών καταναλωτών), δηλαδή της φιλελεύθερης καπιταλιστικής αγοράς. Η θέση του ΕΕΤΕ είναι ότι η Τέχνη από τη φύση της δεν ανήκει στην εμπορευματοπαραγωγική διαδικασία που της επιβάλλει ο καπιταλισμός.
Από αυτή τη θέση απορρέουν και τα αιτήματά μας. Στο φύλλο του Οκτωβρίου, στο ενημερωτικό κείμενο για το ασφαλιστικό, το Δ.Σ. υιοθετεί τις απόψεις της αντιπροέδρου και ζητά την αποδοχή από το ΥΠΠΟ της πρότασης του ΕΕΤΕ, γιατί «το καλλιτεχνικό έργο δημιουργείται από εσωτερική αναγκαιότητα»!!! Δηλαδή, όχι κοινωνική. Στο ίδιο ενημερωτικό κείμενο “μαθαίνουμε” (με μαύρα γράμματα) ότι το ΕΕΤΕ είναι υφιστάμενος φορέας του ΥΠΠΟ, αντί για εποπτευόμενος όπως λέει ο νόμος, λόγω της υποχρέωσης του ΥΠΠΟ να επιχορηγεί τον οικονομικό προϋπολογισμό του ΕΕΤΕ. Αυτό επίσης είναι ζήτημα αρχής, δομικό για το ΕΕΤΕ. που χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση. [1] Όλες οι παραθέσεις, φράσεις και λέξεις είναι από το ως άνω κείμενο.
|
||
- Τέχνη και δημόσιος χώρος στην Ελλάδα, ένα … καταπατημένο πεδίο (25/9/2014)
- Η Γενική Συνέλευση 31/3/2009: Απόκρυψη, παραπλάνηση και αναζήτηση ενόχων: τα “εργαλεία” της “νέας” πολιτικής των αμαθών illuminati
- Ανοιχτή επιστολή προς το Δ.Σ.Για ζητήματα στρατηγικής στροφής που θέτει.
- Όσα δεν δημοσιεύονται στην Εφημερίδα του ΕΕΤΕ.
Designed by Design-It