ΔΕΣΜΟΣ 1997...
Ο "ΔΕΣΜΟΣ" είναι μια σειρά που ξεκίνησε τον Μάιο του 1997 και μέχρι τώρα περιλαμβάνει τρία γλυπτά, σχέδια και computer graphics - προσομοιώσεις.Αποτελεί συνέχεια μιας πορείας αναζητήσεων ("Το Κορίτσι Με Το Τόπι" 1987-95, "Μπροστά Στον Καθρέφτη" 1996-97) πάνω στο πρόβλημα των δομών της Μετάβασης - Κίνηση.
Η Κίνηση - ενέργεια ως ιδιότητα (Περιεχόμενο) της Ύλης, πρέπει να μετέχει στην διαμόρφωση της γεωμετρικής της δομής (Μορφή - φόρμα) και να αποτυπώνεται σ' αυτήν.
Ο "ΔΕΣΜOΣ" έχει ως βάση την αντιθετική σύνδεση δυο κανονικών τετραέδρων ενταγμένων στον κύβο.
Οι Ακμές του Τετραέδρου πάλλονται ως χορδές που άλλες φορές αποτυπώνονται ως καμπύλη και άλλες ως κοίλωση, αιτία και αποτέλεσμα της περιστροφικής κίνησης του συστήματος. Αλλιώς, φόρμες ηλεκτρομαγνητικών πεδίων ανάμεσα στα "Σημεία" των άκρων.
Οι καμπύλες τείνουν στην καμπύλη της επιφάνειας της νοητής σφαίρας μέσα στην οποία εντάσσεται (και δημιουργεί) το Όλο Σύστημα.
Το έργο (η σειρά) αναζητάει την γεωμετρία του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου.
Η γεωμετρία των δυναμικών πεδίων θέτει το ζήτημα της Κίνησης και της Μεταβολής, δηλαδή του Χρόνου.
ΔΕΣΜΟΣ No 1
Σχέδια για την προετοιμασία του Δεσμού No 1
Σχέδια σε τρείς και δύο διαστάσεις
Ο ΔΙΤΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΩΝ ΚΒΑΝΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΙΔΙΩΝ
Κύμα = ΣΥΝΕΧΕΣ (Κυματοειδής κίνηση του κβαντικού σωματιδίου.)
Το Σημείο όταν ορίζεται χωρίς διάσταση ισοδυναμεί με την εντόπιση (την υλική υπόσταση) της αμοιβαίας σχέσης στην πιο απλή (καθαρή) μορφή, ως ενέργεια.
Θεωρώ ως εκ τούτου σημείο (ή στιγμή), την "περιοχή" αυτή που σχηματικά θέτω ανάμεσα στις δύο οριζόντιες γραμμές, όπου το Είναι αναδεικνύεται στην διαφορά του με το Μη Είναι.
Θεωρώ ως εκ τούτου σημείο (ή στιγμή), την "περιοχή" αυτή που σχηματικά θέτω ανάμεσα στις δύο οριζόντιες γραμμές, όπου το Είναι αναδεικνύεται στην διαφορά του με το Μη Είναι.
Επάνω: Γραφική παράσταση στις τρεις διαστάσεις
Κάτω: Γραφική παράσταση στις δύο διαστάσεις
Κάτω: Γραφική παράσταση στις δύο διαστάσεις
ΣΗΜΕΙΟ και ΣΤΙΓΜΗ είναι έννοιες που δεν ταυτίζονται, παρόλο που και οι δύο θέλουν ν' αποδώσουν το πιο μικρό κομμάτι (γεγονός) του χώρου και του χρόνου αντίστοιχα, "το μη υπάρχον που υπάρχει" στους δύο τρόπους προσεγγίσεις της ύπαρξης.
Ένα ΣΗΜΕΙΟ περιέχει άπειρες ΣΤΙΓΜΕΣ του Συμπαντικού Χρόνου. Μια ΣΤΙΓΜΗ πραγματώνει άπειρα ΣΗΜΕΙΑ του Συμπαντικού Χώρου.
Εδώ τις θεωρούμε ταυτόσημες έννοιες.
Ένα ΣΗΜΕΙΟ περιέχει άπειρες ΣΤΙΓΜΕΣ του Συμπαντικού Χρόνου. Μια ΣΤΙΓΜΗ πραγματώνει άπειρα ΣΗΜΕΙΑ του Συμπαντικού Χώρου.
Εδώ τις θεωρούμε ταυτόσημες έννοιες.
1. ΣΤΙΓΜΗ: Η μικρότερη (σε διάρκεια) διαδρομή αμοιβαίας επίδρασης - ποσότητα ανταλλαγής ύλης = αντανάκλαση.
2. ΣΗΜΕΙΟ: Τόπος σύμπτωσης όπου αναδεικνύεται η διαφορά.
Τα πρόσημα δηλώνουν τα σημεία όπου εκδηλώνεται η σχέση (ενότητα και διαφορά) (+), καθώς και τις περιοχές όπου δεν υπάρχει (-) αυτή η σχέση.
2. ΣΗΜΕΙΟ: Τόπος σύμπτωσης όπου αναδεικνύεται η διαφορά.
Τα πρόσημα δηλώνουν τα σημεία όπου εκδηλώνεται η σχέση (ενότητα και διαφορά) (+), καθώς και τις περιοχές όπου δεν υπάρχει (-) αυτή η σχέση.
ΣΧΗΜΑΤΑ 1-2: Αναγωγή της γραμμικής αποτύπωσης της "Στιγμής" ή του "Σημείου" σε απλή γεωμετρική μορφή, δύο τρίγωνα. Κάθε τρίγωνο οριοθετεί το πεδίο του "γεγονότος" της παλμικής κίνησης του σωματιδίου. Οι ευθείες δηλώνουν την πόλωση μεταξύ των Σημείων που οριοθετούν το πεδίο της κίνησης του κβαντικού σωματιδίου όπου εκδηλώνεται η ύπαρξή του. Στις τρεις διαστάσεις, στην συγκρότηση του τετραέδρου αυτό γίνεται πλέον φανερό.
ΣΧΗΜΑΤΑ 3-4: Η διείσδυση των τριγώνων μέχρι την "ολοκλήρωση".
Με την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου, τρίτου, κανονικού σχήματος, θεωρούμε ότι η διείσδυση ολοκληρώνεται.
ΣΧΗΜΑΤΑ 3-4: Η διείσδυση των τριγώνων μέχρι την "ολοκλήρωση".
Με την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου, τρίτου, κανονικού σχήματος, θεωρούμε ότι η διείσδυση ολοκληρώνεται.
ΣΧΗΜΑΤΑ 5-6: Αν ενώσουμε τις απέναντι αιχμές του εξάκτινου αστεριού καθώς και περιμετρικά, έχουμε την γραμμική παράσταση δύο κανονικών τετραέδρων που εντάσσονται σε κύβο, ή την προοπτική παράσταση ενός κανονικού οκταέδρου.
ΣΧΗΜΑ 7: Τα δύο κανονικά τετράεδρα.
ΣΧΗΜΑ 8: Στην καρδιά του σχήματος που συγκροτούν τα δύο τετράεδρα, υπάρχει ένα κανονικό οκτάεδρο εφόσον αφαιρεθούν τα οκτώ κανονικά τετράεδρα που εξέχουν ακτινωτά.
ΣΧΗΜΑ 7: Τα δύο κανονικά τετράεδρα.
ΣΧΗΜΑ 8: Στην καρδιά του σχήματος που συγκροτούν τα δύο τετράεδρα, υπάρχει ένα κανονικό οκτάεδρο εφόσον αφαιρεθούν τα οκτώ κανονικά τετράεδρα που εξέχουν ακτινωτά.
Τα τρία βασικά χρώματα στις αιχμές των δύο τριγώνων και κατ' αντιστοιχία στα κανονικά τετράεδρα. Στη δεύτερη περίπτωση, η τέταρτη αιχμή καλύπτεται από τα τρία χρώματα.
Kάτοψη του Δεσμού στην καθαρή γεωμετρική του μορφή.
Kύβος επενδυμένος εσωτερικά με καθρέφτες. Eπεξεργασία σε computer. Η αντιστοιχία του με την κάτοψη του Δεσμού (επάνω), είναι προφανής.
Η αυτοαναλυτική διαδικασία που γίνεται με τις αέναες αντανακλάσεις, τείνει στην αναγωγή που παράθεσα πιο πάνω: ότι ο κύβος είναι σύνθεση δύο τετραέδρων.
Η αρνητική αποτύπωση του computer ταυτίζεται πλήρως με τη θετική του στερεομετρικού σχήματος.
Η αυτοαναλυτική διαδικασία που γίνεται με τις αέναες αντανακλάσεις, τείνει στην αναγωγή που παράθεσα πιο πάνω: ότι ο κύβος είναι σύνθεση δύο τετραέδρων.
Η αρνητική αποτύπωση του computer ταυτίζεται πλήρως με τη θετική του στερεομετρικού σχήματος.
Σχήματα που αντιστοιχούν στις σχηματοποιημένες αναγωγές του τρόπου με τον οποίο εκδηλώνεται η Ύπαρξη και γι' αυτό μας δημιουργούν αισθητική ικανοποίηση, μας γοητεύουν.
Τα σχήματα που παράγονται από τα δύο τετράεδρα, έχουν γίνει σύμβολα.
Τα σχήματα που παράγονται από τα δύο τετράεδρα, έχουν γίνει σύμβολα.
Δεσμός No 1
Τέσσερις όψειςΒασικά στοιχεία
1) ένα κανονικό τετράεδρο
2) στην αντιθετική (καθρεπτική) σχέση με τον εαυτό του παράγει τον κύβο
3) η δυναμική σχέση των δύο (έλξη , άπωση ) παράγει περιστροφική κίνηση που παράγει (εντάσσεται) σφαίρα.
"Δεσμός Νο 1" ύψος 35 cm, ορείχαλκος
ΔΕΣΜΟΣ No 2
Σχέδια για την προετοιμασία του Δεσμού No 2
Η βάση του γλυπτού βρίσκεται στο κέντρο του και αναπτύσσεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι δύο άξονες είναι δύο επιμηκυμμένα τετράεδρα.
Οι κορυφές συνδέονται με δυνάμεις - πεδία, που διαμορφώνουν τις φόρμες και τις εντάσεις τους.
Σε διαφορά με το γλυπτό Δεσμός No 1, αναζητώ την σύνδεση (δυναμικά πεδία) κάθε κορυφής του τετραέδρου με τις άλλες τρεις.
Τομή πλευράς:
Τα πεδία (δυνάμεις) όταν διασταυρώνονται πρέπει να ασκούν πιέσεις αλλά και να διεισδύουν το ένα στο άλλο. Στις εξωτερικές ακμές το σχήμα τείνει να γίνεται ακαθόριστο. Το ίδιο και οι επιφάνειες (η επιδερμίδα) των πεδίων δεν πρέπει να είναι καθαρές, υπονοώντας την 'Aλω που τις περιβάλλει. Αντίθετα, η σαφήνεια των εντάσεων της φόρμας των πεδίων, πηγαίνοντας προς το κέντρο, είναι κρίσιμο στοιχείο προκειμένου να αποδοθεί η πύκνωση της μάζας.
Τα πεδία (δυνάμεις) όταν διασταυρώνονται πρέπει να ασκούν πιέσεις αλλά και να διεισδύουν το ένα στο άλλο. Στις εξωτερικές ακμές το σχήμα τείνει να γίνεται ακαθόριστο. Το ίδιο και οι επιφάνειες (η επιδερμίδα) των πεδίων δεν πρέπει να είναι καθαρές, υπονοώντας την 'Aλω που τις περιβάλλει. Αντίθετα, η σαφήνεια των εντάσεων της φόρμας των πεδίων, πηγαίνοντας προς το κέντρο, είναι κρίσιμο στοιχείο προκειμένου να αποδοθεί η πύκνωση της μάζας.
.jpg)
Τομή κέντρου:
Προσέγγιση στις φόρμες των πεδίων - δυνάμεω
Προσέγγιση στις φόρμες των πεδίων - δυνάμεω
Θεώρησα επίσης αναγκαίο να αντικαταστήσω την ίση απόσταση από το κέντρο (ακτίνα) των κορυφών του κάθε τετραέδρου με προοδευτική αύξηση 5 εκ. (115, 120, 125 και 130), ώστε η σφαίρα, μέσα στην οποία είναι ενταγμένο το έργο, να είναι ελλειπτική.
.jpg)
Δεσμός Νο 2
Γλυπτό διαστάσεων 260εκ. x 230εκ.Τις κορυφές των τετραέδρων προτίμησα, σ' αυτήν την φάση, να τις κάνω ημισφαιρικές, υπονοώντας το γενικό σχήμα. Η βάση από σίδερο είναι η "γραφική" παράσταση σε δύο επίπεδα της κάτοψης του κανονικού σχήματος.
ΔΕΣΜΟΣ Νο 3
Το Σύμπαν είναι ΤετραεδρικόΣωματίδιο = ΑΣΥΝΕΧΕΣ (Τα σημεία επαφής, κορυφές, των κυμάτων όπου αναδεικνύεται η σωματιδιακή φύση τους.)Σχέδια για την προετοιμασία του Δεσμού Νο 3
Στις πρώτες φάσεις διείσδυσης δύο τετραέδρων, ο κύβος είναι καθαρός.
Η καμπύλωση των ακμών παράγει την τάση στην σφαίρα.
Η 'Aλως που περιβάλλει το γεγονός και η πρωτογενή της φύση, πιθανόν να κουβαλάει, να έχει διατηρήσει κάποια στοιχεία, από την πριν το πρώτο γεγονός (μεγάλη έκρηξη) κατάσταση.
Η καμπύλωση των ακμών παράγει την τάση στην σφαίρα.
Η 'Aλως που περιβάλλει το γεγονός και η πρωτογενή της φύση, πιθανόν να κουβαλάει, να έχει διατηρήσει κάποια στοιχεία, από την πριν το πρώτο γεγονός (μεγάλη έκρηξη) κατάσταση.
Η υπόθεση ότι το γνωστό μας σύμπαν είναι προϊόν "διαταραχής" σε κάτι άλλο, είναι η πλέον βάσιμη. Από το Τίποτα, βγαίνει τίποτα.
Η τετραεδρική δομή του Σύμπαντος πρέπει να κουβαλάει κάτι από το Κάτι.
Η τετραεδρική δομή του Σύμπαντος πρέπει να κουβαλάει κάτι από το Κάτι.
"Δεσμός" παστέλ σε χαρτί, 50 x 35 cm
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: κανονικό τετράεδρο με επένδυση καθρεπτών εσωτερικά (επεξεργασία με computer).
ΔΕΞΙΑ: προσομοίωση από το Virgo Consortium, που δείχνει την δομή του σύμπαντος σε μεγάλη κλίμακα. Είναι προφανής η αντιστοιχία της λογικής του δικτύου της διάταξης των γαλαξιών με το δίκτυο που παράγουν οι ακμές του τετραέδρου. Μια καμπύλωση των ακμών του τετραέδρου θα έκανε τις εικόνες σχεδόν ταυτόσημες.
Μάζα - Ενέργεια = Ύλη
Ασυνεχές - Συνεχές =
Πεπερασμένο - 'Aπειρο = Χώρος και Χρόνος
Η στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης = η στιγμή της ταυτότητας της διαφοράς (της ταυτότητας των αντιθέτων)
= το Ένα εμφανίζεται ως ενότητα ταυτότητα (ταυτοποιήται) αντιθέτων
= Νέο Όλο...από το 'Aπειρο στο 'Aπειρο
Στιγμή (ή Αρχή) του Απείρου = σχέση του Απείρου με τον εαυτό του.
Αρχή του Απείρου = Όλο: το 'Aπειρο σε μια στιγμή (αρχή) = Κάτι (κοντά στο τίποτα). Ήδη η έννοια Στιγμή σημαίνει κάτι (από το) και τίποτα.
Στιγμή ως σχέση και σε διάκριση από το Τίποτα = κάτι διαφορετικό (διάκριση) από το άλλο του. Το Τίποτα δεν είναι το τίποτα - τίποτα (απουσία) αλλά το απροσδιόριστο Όλο σε διάκριση από το προσδιορισμένο Κάτι (στιγμή).
Η Διαστολή του Σύμπαντος = α) κατάσταση προσδιοριζόμενη από τα δεδομένα των εσωτερικών σχέσεων του Σύμπαντος β) Στιγμή (προσδιορισμός) σε σχέση με το τίποτα (το Όλο ) μέσα στο οποίο εντάσσεται. Όταν το Σημείο ορίζεται ως η τομή δύο ευθειών = ο ελάχιστος προσδιορισμός των δύο ευθειών. Η προϋπόθεση της ύπαρξής τους (των δύο ευθειών) αναδεικνύεται με το Σημείο ως ο ελάχιστος προσδιορισμός τους = από το Τίποτα στο Κάτι (Σημείο).
(Η ύπαρξη δύο ευθειών αναδεικνύεται από τη σχέση τους, με τη μορφή του Σημείου.)
Η Μεγάλη Έκρηξη = το κάτι (προσδιορισμένο Είναι) μετά το τίποτα (μη προσδιορισμένο Είναι).
Ασυνεχές - Συνεχές =
Πεπερασμένο - 'Aπειρο = Χώρος και Χρόνος
Η στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης = η στιγμή της ταυτότητας της διαφοράς (της ταυτότητας των αντιθέτων)
= το Ένα εμφανίζεται ως ενότητα ταυτότητα (ταυτοποιήται) αντιθέτων
= Νέο Όλο...από το 'Aπειρο στο 'Aπειρο
Στιγμή (ή Αρχή) του Απείρου = σχέση του Απείρου με τον εαυτό του.
Αρχή του Απείρου = Όλο: το 'Aπειρο σε μια στιγμή (αρχή) = Κάτι (κοντά στο τίποτα). Ήδη η έννοια Στιγμή σημαίνει κάτι (από το) και τίποτα.
Στιγμή ως σχέση και σε διάκριση από το Τίποτα = κάτι διαφορετικό (διάκριση) από το άλλο του. Το Τίποτα δεν είναι το τίποτα - τίποτα (απουσία) αλλά το απροσδιόριστο Όλο σε διάκριση από το προσδιορισμένο Κάτι (στιγμή).
Η Διαστολή του Σύμπαντος = α) κατάσταση προσδιοριζόμενη από τα δεδομένα των εσωτερικών σχέσεων του Σύμπαντος β) Στιγμή (προσδιορισμός) σε σχέση με το τίποτα (το Όλο ) μέσα στο οποίο εντάσσεται. Όταν το Σημείο ορίζεται ως η τομή δύο ευθειών = ο ελάχιστος προσδιορισμός των δύο ευθειών. Η προϋπόθεση της ύπαρξής τους (των δύο ευθειών) αναδεικνύεται με το Σημείο ως ο ελάχιστος προσδιορισμός τους = από το Τίποτα στο Κάτι (Σημείο).
(Η ύπαρξη δύο ευθειών αναδεικνύεται από τη σχέση τους, με τη μορφή του Σημείου.)
Η Μεγάλη Έκρηξη = το κάτι (προσδιορισμένο Είναι) μετά το τίποτα (μη προσδιορισμένο Είναι).
.JPG)
Δεσμός Νο 3
μεγάλη διάσταση: 110 cm, ορείχαλκος
ΔΕΣΜΟΣ Νο 4
.jpg)
"Δεσμός Νο 4"
ύψος 37 cm, ορείχαλκος
Το παρόν γλυπτό εντάσσεται σε μια σειρά-μελέτη με γλυπτά, σχέδια, 3D γραφικές προσομοιώσεις και κείμενα, που άρχισε το 1997 και συνεχίζεται.
Η προσπάθεια αυτή αναζητά την πλέον γενική, αφαιρετική μορφή, που θα μπορούσε να έχει η οργανική ύλη στα πρώτα- πρώτα “βήματά” της, ή ακριβέστερα, τη μορφή-κρίκο, που εικονίζει το πέρασμα της ανόργανης ύλης στην οργανική. Δηλαδή, τη μορφή εκείνη που δεν διακρίνεται εύκολα από τη μορφή της ανόργανης ύλης, αλλά στον τρόπο που είναι δομημένη περιέχει τα βασικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για να είναι οργανική.
Η προσπάθεια αυτή αναζητά την πλέον γενική, αφαιρετική μορφή, που θα μπορούσε να έχει η οργανική ύλη στα πρώτα- πρώτα “βήματά” της, ή ακριβέστερα, τη μορφή-κρίκο, που εικονίζει το πέρασμα της ανόργανης ύλης στην οργανική. Δηλαδή, τη μορφή εκείνη που δεν διακρίνεται εύκολα από τη μορφή της ανόργανης ύλης, αλλά στον τρόπο που είναι δομημένη περιέχει τα βασικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για να είναι οργανική.
Το ενδιαφέρον σ’ αυτή τη μορφή-κρίκο είναι ότι κάποια από τα στοιχεία, που συγκροτούνται στην αρχικά χαοτική κατάσταση αλληλεπιδράσεων των στοιχείων της ανόργανης ύλης, συνθέτουν σε κάποιες φάσεις ένα σύστημα που μπορεί να παράξει λειτουργίες αυτομεταβολής (αυτοκίνησης) και αυτοαναπαραγωγής.
Εφόσον συντελεστεί αυτό, η γενική μορφή και λειτουργία αυτού του συστήματος γίνεται πλέον η βάση-θεμέλιο για τον τρόπο ύπαρξης κάθε μορφής και κάθε λειτουργίας της οργανικής ύλης, μέχρι και της λειτουργίας της σκέψης.
Ένα από τα πρώτα βασικά στοιχεία που οφείλει να έχει η μορφή της οργανικής ύλης είναι η συμμετρία. Ένα δεύτερο βασικό στοιχείο είναι αυτή η συμμετρία να συγκροτείται από τη σύνθεση δύο τουλάχιστον διακριτών παραγόντων με τρόπο που η σχέση τους να δίνει τη δυνατότητα της αυτομεταβολής του συστήματος. Και ένα τρίτο είναι να αποτελεί ένα σύστημα σχέσεων, που οι ιδιότητές τους (των σχέσεων) δίνουν στο σύστημα τη δυνατότητα της αυτοαναπαραγωγής.
Εφόσον συντελεστεί αυτό, η γενική μορφή και λειτουργία αυτού του συστήματος γίνεται πλέον η βάση-θεμέλιο για τον τρόπο ύπαρξης κάθε μορφής και κάθε λειτουργίας της οργανικής ύλης, μέχρι και της λειτουργίας της σκέψης.
Ένα από τα πρώτα βασικά στοιχεία που οφείλει να έχει η μορφή της οργανικής ύλης είναι η συμμετρία. Ένα δεύτερο βασικό στοιχείο είναι αυτή η συμμετρία να συγκροτείται από τη σύνθεση δύο τουλάχιστον διακριτών παραγόντων με τρόπο που η σχέση τους να δίνει τη δυνατότητα της αυτομεταβολής του συστήματος. Και ένα τρίτο είναι να αποτελεί ένα σύστημα σχέσεων, που οι ιδιότητές τους (των σχέσεων) δίνουν στο σύστημα τη δυνατότητα της αυτοαναπαραγωγής.
Πρώτο βήμα
Η σύνθεση ξεκινά παίρνοντας ως πρώτο παράγοντα το κανονικό τετράεδρο.Τα τέσσερα σημεία των κορυφών του δηλώνουν τη συνάντηση-τομή των έξι ακμών (γραμμών) του. Οι ακμές του με τη σειρά τους δηλώνουν τη συνάντηση-τομή των τεσσάρων εδρών (ή επιπέδων) του.
Η ομοιότητα των εδρών και η ισομετρία όλων των στοιχείων του κάνουν το κανονικό τετράεδρο την πλέον απλή και συμμετρική μορφή, με την οποία θα μπορούσε να αποδοθεί η εικόνα της έννοιας του χώρου γενικά.
Δεύτερο βήμα
Συνθέτοντας το τετράεδρο με τον εαυτό του (ως δεύτερο ισότιμα διακριτό παράγοντα της σύνθεσης) στη πλέον σταθερή συμμετρική τους σχέση, δημιουργείται ένα σύστημα με δικές του ιδιότητες.Αυτή η σύνθεση παρουσιάζει απρόσμενα πλούσιες ιδιότητες στη μορφή της, ενώ διατηρεί την αυστηρή της συγκρότηση ως σύστημα.
Τρίτο βήμα
Οι οκτώ κορυφές της σύνθεσης συμπίπτουν με τις κορυφές του κύβου. Οι δε ακμές των δύο τετράεδρων είναι οι διαγώνιες των έξι εδρών του κύβου. Μ’ αυτή την προσέγγιση γίνεται δυνατό να θεωρηθεί ότι ο κύβος περιέχει σαν σκελετό (ή ανάλυση) τη σύνθεση των δύο τετράεδρων.
Τέταρτο βήμα
Θέτουμε τα οκτώ σημεία των κορυφών της σύνθεσης στην επιφάνεια της σφαίρας και καμπυλώνουμε τις διαγώνιες ακμές, ώστε τα σημεία τους να τρέχουν στην επιφάνεια της σφαίρας.
Πέμπτο βήμα
Η μετατροπή των διαγώνιων ακμών, που συνδέουν τις κορυφές, από ευθείες σε τόξα υπονοεί παλμό. Η ύπαρξη παλμού, εφόσον δεν υπάρχει εξωτερική αιτία, δηλώνειΕάν τα επίπεδα του κάθε τετράεδρου προσεγγιστούν ως δυναμικά πεδία που διατηρούν σε ενότητα τα σημεία των τεσσάρων κορυφών του, τότε, στην αμοιβαία τους σχέση τα δυναμικά πεδία των δύο τετράεδρων, όταν διασταυρώνονται (στο μέσον των δύο διαγωνίων),
κάμπτονται αρνητικά το ένα προς το άλλο (άπωση). Έτσι δημιουργείται αρνητική και θετική ως προς την ευθεία καμπύλωση, ενώ τα οχτώ σημεία των κορυφών της σύνθεσης διατηρούνται στη σταθερή τους σχέση (έλξη).
Από αυτή την άποψη, η σφαίρα, γενικά, μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα σύνθετο σχήμα που διαμορφώνεται από ένα συμμετρικό σύστημα δύο τετράεδρων και της αυτοκίνησής αυτού του συστήματος γύρω από το κέντρο του.
Από αυτή την άποψη, η σφαίρα, γενικά, μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα σύνθετο σχήμα που διαμορφώνεται από ένα συμμετρικό σύστημα δύο τετράεδρων και της αυτοκίνησής αυτού του συστήματος γύρω από το κέντρο του.
Ο ΔΕΣΜΟΣ ως σημείο και στιγμή
Το σημείο ορίζεται ως μηδέν διαστάσεις, μη-υπάρχον. Η ύπαρξή του αποκτά φαινόμενο, μορφή, μόνον ως τόπος τομής (σχέσης) δύο τουλάχιστον ευθειών.Σε μια κατάσταση άπειρων αλληλεπιδράσεων η ευθεία κίνηση είναι εφικτή μόνο όταν αυτή, στην ανάλυσή της, έχει τη μορφή της σπείρας.
Η σπειροειδής κίνηση, με τη σειρά της, μπορεί να επιτευχθεί από ένα αντικείμενο (υποθετικό πριν από την ταυτοποίησή του), μόνο όταν αυτό είναι σύστημα σχέσεων τεσσάρων τουλάχιστον σημείων.
Οι τέσσερις κορυφές μιας συμμετρικής τετραεδρικής διάταξης, όταν αυτή μετακινείται περιστρεφόμενη, αντιστοιχούν απόλυτα με την ανάπτυξη μιας σπείρας με κανονική συχνότητα και κανονικό μήκος κύματος.
Ευθεία, τότε, είναι ο νοητός άξονας, πάνω στον οποίο κινείται το κέντρο της τετραεδρικής διάταξης στη σπειροειδή της κίνηση.
Οι τέσσερις κορυφές μιας συμμετρικής τετραεδρικής διάταξης, όταν αυτή μετακινείται περιστρεφόμενη, αντιστοιχούν απόλυτα με την ανάπτυξη μιας σπείρας με κανονική συχνότητα και κανονικό μήκος κύματος.
Ευθεία, τότε, είναι ο νοητός άξονας, πάνω στον οποίο κινείται το κέντρο της τετραεδρικής διάταξης στη σπειροειδή της κίνηση.
Κατά συνέπεια το σημείο, ακόμα και στην πλέον αφηρημένη του έννοια, οφείλει να είναι συμπλοκή δύο τουλάχιστον συστημάτων που υπάρχουν στον τρισδιάστατο χώρο και που μέσα από αυτή τη σχέση τους ορίζουν τα σημεία του (του χώρου).
Το σημείο, από μη-υπάρχον, αποκτά ύπαρξη και φαινόμενο μέσα από σχέση-τομή, και ως εκ τούτου είναι προϊόν διαδικασίας-κίνησης.
Το σημείο, από μη-υπάρχον, αποκτά ύπαρξη και φαινόμενο μέσα από σχέση-τομή, και ως εκ τούτου είναι προϊόν διαδικασίας-κίνησης.
Η διαδικασία της δημιουργίας του σημείου (τομή-σχέση) έως την ολοκλήρωσή του.
Το σημείο ως ο πιο απλός ορισμός (εικόνα) της έννοιας του χώρου, είναι ταυτόχρονα και η εικόνα που αποδίδει ένα σημείο της κίνησης, και έτσι δίνει και την εικόνα της έννοιας της ελάχιστης ποσότητας του χρόνου (= στιγμή).
Το σημείο ως ο πιο απλός ορισμός (εικόνα) της έννοιας του χώρου, είναι ταυτόχρονα και η εικόνα που αποδίδει ένα σημείο της κίνησης, και έτσι δίνει και την εικόνα της έννοιας της ελάχιστης ποσότητας του χρόνου (= στιγμή).
Ο ΔΕΣΜΟΣ ως έργο Τέχνης
Ο ΔΕΣΜΟΣ έχει ως κατασκευαστικά στοιχεία αυτά που αναφέρθηκαν εν συντομία στις προηγούμενες σελίδες.Τα κατασκευαστικά στοιχεία του έργου είναι καθαρά γεωμετρικά, προκειμένου αυτό να θεμελιωθεί στη μαθηματική λογική.
Η λογική των μαθηματικών κατάγεται από την παρατήρηση των μορφών του κόσμου και των σχέσεών τους. Αλλά είναι υποχρεωμένη, από τη φύση του σκοπού και των εργαλείων της, να αντιμετωπίζει το σχήμα ως σχήμα του αντικειμένου και μόνο, έξω από την υποκειμενική πρόσληψη, και πεπερασμένο. Δεν είναι τυχαίο που για τη μαθηματική σκέψη το μηδέν (0) και το άπειρο (∞) είναι χρηστικά σύμβολα μόνο, που το νόημα τους βρίσκεται έξω από το πεδίο της, στο λεγόμενο μεταμαθηματικό.
Στο επίπεδο των μαθηματικών σχημάτων και των μορφών του νοήματος των αντικειμένων, κυρίαρχη ιδιότητα είναι η αισθητική αφαίρεση, η αναγωγή στο ουσιαστικό. Παρά ταύτα, η μαθηματική σκέψη κάνει αντικείμενο της γνώσης της μόνο την αφαίρεση.
Αντίθετα, η Τέχνη κάνει αντικείμενό της την αισθητική αφαίρεση σαν όλο, όπου οι μορφές του κόσμου συντίθενται σαν μία μορφή, τη μορφή της καθολικής του φύσης. Μέσα σ’ αυτή τη μορφή της καθολικότητας, η υποκειμενική πρόσληψη περιγράφεται ως το ενεργό μέρος της.
Αντίθετα, η Τέχνη κάνει αντικείμενό της την αισθητική αφαίρεση σαν όλο, όπου οι μορφές του κόσμου συντίθενται σαν μία μορφή, τη μορφή της καθολικής του φύσης. Μέσα σ’ αυτή τη μορφή της καθολικότητας, η υποκειμενική πρόσληψη περιγράφεται ως το ενεργό μέρος της.
Η δημιουργία του Τετραέδρου σε όλες τις κλίμακες.
Το σημείο συνάντησης δύο Τετραέδρων.
"Δεσμός" ύψος 15 cm, αλουμίνιο
_front.jpg)
"Δυναμικά Τετράεδρα"
μεγάλη διάσταση: 11 cm, αλουμίνιο
Η Γεωμετρία της Ανόργανης και της Οργανικής Ύλης
Δεσμός: Μοριακός Δεσμός − Σημείο
Δεσμός: Πολλαπλασιαστική Διαίρεση − Γραμμή
Η ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
.gif)
ΧΡΟΝΟΣ: το Όλο της κίνησης και των μεταβολών σ' ένα ενιαίο Σύστημα. Οι "κορυφές" του συστήματος αποτελούν τις κορυφές ενός τετραέδρου.
Ένα λεπτό της ώρας μετράει ταυτόχρονα την περιστροφή της Γης γύρω από τον εαυτό της, γύρω από τον Ήλιο, του ηλιακού συστήματος γύρω από το γαλαξιακό κέντρο κι όλων αυτών μέσα στο Σύμπαν από και προς ένα κέντρο.
Ένα λεπτό της ώρας μετράει ταυτόχρονα την περιστροφή της Γης γύρω από τον εαυτό της, γύρω από τον Ήλιο, του ηλιακού συστήματος γύρω από το γαλαξιακό κέντρο κι όλων αυτών μέσα στο Σύμπαν από και προς ένα κέντρο.
Ο Χρόνος είναι μια παθητική έννοια. Εκφράζει το άθροισμα των μέχρι "τώρα" αλλαγών. Το σύνολο των αλλαγών αθροιστικά + αιτιότητα = το Βέλος του Χρόνου. ΜΕΛΛΟΝ = μια έννοια που συλλαμβάνει και προβάλλει την δυναμική των φαινομένων ως αποτέλεσμα των αιτιών τους.
.gif)
Το τετράεδρο του Χρόνου αφορά κάθε σημείο του Σύμπαντος.
Η Μηχανική του Χρόνου
Το τετράεδρο του Χρόνου
Κατασκευή από ορείχαλκο διάμετρος 130εκ.
Χώρος ως ποιότητα είναι η σχέση που αποδίδεται ποσοτικά ως απόσταση ή μέγεθος. Π.χ. το πιο απλό "ένα σημείο", θέτει ως προϋπόθεση τις συντεταγμένες που το τοποθετούν και αντιστοιχούν στο σύστημα που το περιέχει. Το ότι είναι η τομή δύο ή περισσοτέρων γραμμών, το ορίζει ως σχέση ή φαινόμενο. Σημείο = χώρος μηδέν, το μη υπάρχων που υπάρχει, επειδή κάνει φανερή την αλληλεπίδραση δύο συστημάτων και την σχέση τους προς ένα τρίτο, ορίζει χώρο.
Χρόνος: Γενική έννοια που αποτυπώνει τις διαδοχικές μετατοπίσεις (μεταβολές) στο χώρο, ενός σημείου, προς ένα σύστημα (π.χ. περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της) που λαμβάνεται ως Μέτρο.
Χωροχρόνος: Γενική έννοια που αποτυπώνει τις ποσοτικές μετατοπίσεις των σωμάτων στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις και προς ένα σύστημα που χρησιμοποιείται ως Μέτρο.
Η σχετικότητα δεν καταργεί τον απόλυτο χαρακτήρα του Χωροχρόνου στην κλίμακα του Σύμπαντος. Η ταχύτητα του Φωτός ως όριο αποτελεί και ισχυρή απόδειξη για τον απόλυτο χαρακτήρα του Χρόνου στην κλίμακα του Σύμπαντος.
Η Φαντασία (στον 'Aνθρωπο) είναι η συνθετική λειτουργία του νου που μετατρέπει τον συγκερασμό των δεδομένων της εμπειρίας, της διαίσθησης και της γνώσης σε μία Ολιστική νοητική εικόνα.
β. Η Επιστήμη, στην διαδικασία της κατανόησης των επιμέρους (ανάλυση), έχει ανάγκη να μπορεί να κρατά την Εικόνα του Όλου μέσα στο οποίο αυτά εντάσσονται. Την ικανότητα αυτή της τη δίνει η Φαντασία.
γ. Η ανάπτυξη της Επιστημονικής Γνώσης διευρύνει τον ορίζοντα της εμπειρίας και σπρώχνει σε βάθος την διαισθητική λειτουργία.
Αυτά ωθούν την Φαντασία (και την Τέχνη) να αλλάζει τον τρόπο που "βλέπει" τον κόσμο. Η νέα "ματιά" αποκαλύπτει πιθανούς δρόμους προς βαθύτερη επιστημονική κατανόηση.
Το υλικό (μαζί με τον τρόπο επεξεργασίας του) είναι το σώμα της Τέχνης. Μέσα απ' αυτό εκφράζει το πνεύμα της.
Αξιοποιώντας η Τέχνη τα επιτεύγματα της Τεχνολογίας σήμερα, όποια κι αν είναι αυτά, δεν κάνει ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΑΝΕΚΑΘΕΝ.
Η κυρίαρχη άποψη ότι η Τεχνολογία σήμερα φτιάχνει δεσμούς με την Τέχνη που δεν υπήρχαν στο παρελθόν, δίνει έμφαση στην Μορφή της Τέχνης, καταργεί το περιεχόμενό της κι' έτσι και την λειτουργία της στη διαδικασία της Γνώσης.
Αποτέλεσμα αυτής της άποψης είναι να μην γίνεται καμιά συστηματική εργασία πάνω στην γνωσιολογική πλευρά, απ' όπου ξεκινάει και εδραιώνεται η Αιτιακή σχέση Τέχνης - Επιστήμης, παρ' όλες τις δυνατότητες που παρέχει η Τεχνολογία σήμερα για μια τέτοια δουλεία.
3. Για την Τέχνη σήμερα είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο να αποκτήσει ένα στέρεο επιστημονικό (με τα νέα δεδομένα) υπόβαθρο προκειμένου ν' απελευθερωθεί από τη μιζέρια της Μόδας και του Καινοφανούς.
Ό,τι έχει δοθεί ως συγκροτημένη θεώρηση της Ιστορίας της Τέχνης και ως Αισθητική Θεωρία, έχει δοθεί απ' τη Φιλοσοφία μέχρι τον Χέγκελ.
Προσπάθειες που γίνανε μετά, εμπνευσμένων κινημάτων επαναπροσδιορισμού μέσα από το φως των νέων δεδομένων των επιστημών και των κοινωνικών εξελίξεων, δεν πρόλαβαν να προχωρήσουν αρκετά κάτω από το βάρος των καταστροφικών γεγονότων του αιώνα μας.
Μετά το 2° παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η ιδεολογική αποσύνθεση στην Τέχνη έχει πάρει απειλητικές διαστάσεις.
"Αισθητικό προσανατολισμό δεν έχει μόνο ο άνθρωπος έχει και η Φύση. Αποτελεί μάλιστα η ωραιότητα κριτήριο της αλήθειας στη Φύση και όχι η αποδειξιμότητα. Όταν τα στοιχεία σου λένε ένα πράγμα και το ένστικτο σου του
Ωραίου κάτι άλλο εγκατέλειψε το πρώτο και ακολούθα το δεύτερο." Του Νομπελίστα Σουμπραμανιάν Τσαντρασεκάρ
"Η Τέχνη είναι μία θεωρία για το πώς φαίνεται ο κόσμος στους ανθρώπους. Είναι ολοφάνερο ότι κανένας δεν ξέρει με λεπτομέρεια τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αυτό που έχουν πετύχει οι καλλιτέχνες είναι ότι έχουν συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν λίγα μόνο πράγματα σημαντικά και στη συνέχεια αναζητούν ποια είναι αυτά. Έτσι μπορούν να κάνουν ένα μέρος της δικής μου έρευνας για μένα." Μίτσελ Φαιγκενμπάουμ
"Η μαθηματική δομή, δηλαδή η αριθμητική αναλογία ως πηγή της αρμονίας των ήχων, συγκαταλέγεται στις καταπληκτικότερες ανακαλύψεις της ανθρωπότητας." Βέρνερ Χάιζενμπεργκ
5. Μία σοβαρή προσέγγιση στο ζήτημα της σχέσης Τέχνης - Επιστήμης δεν μπορεί ν' αποφύγει να ερευνήσει, θεωρητικά και πειραματικά με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες, τα παρακάτω ερωτήματα:
α. Η Τέχνη (Ζωγραφική, Γλυπτική, Ποίηση, Μουσική κ.λ.π.) περιέχει Λογική;
Εάν ναι, είναι ίδια σε όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης; Εάν ναι, πώς αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους διαφορετικούς τρόπους; Εάν όχι, συναντώνται; Εάν ναι, πού και πώς;
β. Η Λογική των Μαθηματικών είναι η ίδια με την Λογική των Φυσικών Επιστημών και της Φύσης;
Εάν ναι, πώς αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους διαφορετικούς τρόπους; Εάν όχι, συναντώνται; Εάν ναι, πού και πώς;
γ. Η Λογική της Τέχνης, των Μαθηματικών, των Φυσικών Επιστημών και της Φύσης είναι η ίδια;
Εάν ναι, πώς αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους διαφορετικούς τρόπους; Εάν όχι, συναντώνται; Εάν ναι, πού και πώς; Είναι φανερό βέβαια ότι προϋπόθεση για ν' ασχοληθεί κανείς με το ζήτημα της σχέσης Τέχνης - Επιστήμης, είναι να δίνει καταφατική απάντηση στο ερώτημα:
"Είναι δυνατόν να δοθεί ικανοποιητική (επιστημονικά τεκμηριωμένη) απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα;".
Αθήνα, 3 Μαρτίου 1995
Χρόνος: Γενική έννοια που αποτυπώνει τις διαδοχικές μετατοπίσεις (μεταβολές) στο χώρο, ενός σημείου, προς ένα σύστημα (π.χ. περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της) που λαμβάνεται ως Μέτρο.
Χωροχρόνος: Γενική έννοια που αποτυπώνει τις ποσοτικές μετατοπίσεις των σωμάτων στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις και προς ένα σύστημα που χρησιμοποιείται ως Μέτρο.
Η σχετικότητα δεν καταργεί τον απόλυτο χαρακτήρα του Χωροχρόνου στην κλίμακα του Σύμπαντος. Η ταχύτητα του Φωτός ως όριο αποτελεί και ισχυρή απόδειξη για τον απόλυτο χαρακτήρα του Χρόνου στην κλίμακα του Σύμπαντος.
Σχέση τέχνης επιστήμης
1. Στη Διαδικασία της Γνώσης
α. Η Τέχνη εκφράζει την ικανότητα του Ανθρώπου να σκέπτεται με Εικόνες και την καλλιεργεί. Η ικανότητα αυτή της διάνοιας λέγεται Φαντασία.Η Φαντασία (στον 'Aνθρωπο) είναι η συνθετική λειτουργία του νου που μετατρέπει τον συγκερασμό των δεδομένων της εμπειρίας, της διαίσθησης και της γνώσης σε μία Ολιστική νοητική εικόνα.
β. Η Επιστήμη, στην διαδικασία της κατανόησης των επιμέρους (ανάλυση), έχει ανάγκη να μπορεί να κρατά την Εικόνα του Όλου μέσα στο οποίο αυτά εντάσσονται. Την ικανότητα αυτή της τη δίνει η Φαντασία.
γ. Η ανάπτυξη της Επιστημονικής Γνώσης διευρύνει τον ορίζοντα της εμπειρίας και σπρώχνει σε βάθος την διαισθητική λειτουργία.
Αυτά ωθούν την Φαντασία (και την Τέχνη) να αλλάζει τον τρόπο που "βλέπει" τον κόσμο. Η νέα "ματιά" αποκαλύπτει πιθανούς δρόμους προς βαθύτερη επιστημονική κατανόηση.
2. Στην Τεχνολογία
Στην Τεχνολογία εκφράζεται ο τρόπος που ο 'Aνθρωπος επιδρά στον υλικό κόσμο που τον περιβάλλει και ο βαθμός κατανόησης του γι' αυτόν.Το υλικό (μαζί με τον τρόπο επεξεργασίας του) είναι το σώμα της Τέχνης. Μέσα απ' αυτό εκφράζει το πνεύμα της.
Αξιοποιώντας η Τέχνη τα επιτεύγματα της Τεχνολογίας σήμερα, όποια κι αν είναι αυτά, δεν κάνει ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΑΝΕΚΑΘΕΝ.
Η κυρίαρχη άποψη ότι η Τεχνολογία σήμερα φτιάχνει δεσμούς με την Τέχνη που δεν υπήρχαν στο παρελθόν, δίνει έμφαση στην Μορφή της Τέχνης, καταργεί το περιεχόμενό της κι' έτσι και την λειτουργία της στη διαδικασία της Γνώσης.
Αποτέλεσμα αυτής της άποψης είναι να μην γίνεται καμιά συστηματική εργασία πάνω στην γνωσιολογική πλευρά, απ' όπου ξεκινάει και εδραιώνεται η Αιτιακή σχέση Τέχνης - Επιστήμης, παρ' όλες τις δυνατότητες που παρέχει η Τεχνολογία σήμερα για μια τέτοια δουλεία.
3. Για την Τέχνη σήμερα είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο να αποκτήσει ένα στέρεο επιστημονικό (με τα νέα δεδομένα) υπόβαθρο προκειμένου ν' απελευθερωθεί από τη μιζέρια της Μόδας και του Καινοφανούς.
Ό,τι έχει δοθεί ως συγκροτημένη θεώρηση της Ιστορίας της Τέχνης και ως Αισθητική Θεωρία, έχει δοθεί απ' τη Φιλοσοφία μέχρι τον Χέγκελ.
Προσπάθειες που γίνανε μετά, εμπνευσμένων κινημάτων επαναπροσδιορισμού μέσα από το φως των νέων δεδομένων των επιστημών και των κοινωνικών εξελίξεων, δεν πρόλαβαν να προχωρήσουν αρκετά κάτω από το βάρος των καταστροφικών γεγονότων του αιώνα μας.
Μετά το 2° παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η ιδεολογική αποσύνθεση στην Τέχνη έχει πάρει απειλητικές διαστάσεις.
4. Για την Επιστήμη θα παραθέσω ενδεικτικά τις απόψεις τεσσάρων επιστημόνων:
"Ο ρόλος της αισθητικής ως μέσο επιτυχίας διεκπεραίωσης μίας έρευνας δεν έχει συζητηθεί αρκετά." Ρότζερ Πένροουζ"Αισθητικό προσανατολισμό δεν έχει μόνο ο άνθρωπος έχει και η Φύση. Αποτελεί μάλιστα η ωραιότητα κριτήριο της αλήθειας στη Φύση και όχι η αποδειξιμότητα. Όταν τα στοιχεία σου λένε ένα πράγμα και το ένστικτο σου του
Ωραίου κάτι άλλο εγκατέλειψε το πρώτο και ακολούθα το δεύτερο." Του Νομπελίστα Σουμπραμανιάν Τσαντρασεκάρ
"Η Τέχνη είναι μία θεωρία για το πώς φαίνεται ο κόσμος στους ανθρώπους. Είναι ολοφάνερο ότι κανένας δεν ξέρει με λεπτομέρεια τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αυτό που έχουν πετύχει οι καλλιτέχνες είναι ότι έχουν συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν λίγα μόνο πράγματα σημαντικά και στη συνέχεια αναζητούν ποια είναι αυτά. Έτσι μπορούν να κάνουν ένα μέρος της δικής μου έρευνας για μένα." Μίτσελ Φαιγκενμπάουμ
"Η μαθηματική δομή, δηλαδή η αριθμητική αναλογία ως πηγή της αρμονίας των ήχων, συγκαταλέγεται στις καταπληκτικότερες ανακαλύψεις της ανθρωπότητας." Βέρνερ Χάιζενμπεργκ
5. Μία σοβαρή προσέγγιση στο ζήτημα της σχέσης Τέχνης - Επιστήμης δεν μπορεί ν' αποφύγει να ερευνήσει, θεωρητικά και πειραματικά με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες, τα παρακάτω ερωτήματα:
α. Η Τέχνη (Ζωγραφική, Γλυπτική, Ποίηση, Μουσική κ.λ.π.) περιέχει Λογική;
Εάν ναι, είναι ίδια σε όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης; Εάν ναι, πώς αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους διαφορετικούς τρόπους; Εάν όχι, συναντώνται; Εάν ναι, πού και πώς;
β. Η Λογική των Μαθηματικών είναι η ίδια με την Λογική των Φυσικών Επιστημών και της Φύσης;
Εάν ναι, πώς αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους διαφορετικούς τρόπους; Εάν όχι, συναντώνται; Εάν ναι, πού και πώς;
γ. Η Λογική της Τέχνης, των Μαθηματικών, των Φυσικών Επιστημών και της Φύσης είναι η ίδια;
Εάν ναι, πώς αυτή εκδηλώνεται μέσα από τους διαφορετικούς τρόπους; Εάν όχι, συναντώνται; Εάν ναι, πού και πώς; Είναι φανερό βέβαια ότι προϋπόθεση για ν' ασχοληθεί κανείς με το ζήτημα της σχέσης Τέχνης - Επιστήμης, είναι να δίνει καταφατική απάντηση στο ερώτημα:
"Είναι δυνατόν να δοθεί ικανοποιητική (επιστημονικά τεκμηριωμένη) απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα;".
Αθήνα, 3 Μαρτίου 1995
Designed by Design-It